Δευτέρα 29 Φεβρουαρίου 2016

Πέρασε κιόλας ένας χρόνος...

Αναπολώ και βασανίζομαι... άφησα να περάσει κιόλας ένας χρόνος χωρίς να γράψω. Είχα αφήσει τις σκέψεις μου παγωμένες, κενές, περιμένοντας να βρω χρόνο & διάθεση να γράψω 2 γραμμούλες μόνο. Να πω μια καλησπέρα σε όλους εσάς εδώ... Μάταια, έλλειψη χρόνου, διάθεσης στιγμών. Και; Φτάσαμε 27 Φλεβάρη του 2016, ημέρα Σάββατο να ζυγίζω τι έκανα τελικά το 2015 και εξαφανίστηκα;
Πολλά και τίποτα...
Έτσι λέω δηλαδή γιατί έδωσα όλη τη θετική ενέργεια σε ανθρώπους που πίστεψα, αγάπησα και τι εισέπραξα; Το απόλυτο τίποτα. Κέρδισα όμως σε γνώσεις, γέμισα εμπειρία αλλά και επιφύλαξη για τους επόμενους που θα βρεθούν στο διάβα μου. Κουράστηκα, πάλεψα αλλά σκλήρυνα και τολμώ να πω πως το παρελθόν κύλησε σαν νερό, το μέλλον θέλει τόλμη γιατί και αυτό βιάζεται, έρχεται, μας προσπερνά. Όλη η ζωή μας στιγμές. Καλές και κακές. Μέτριες και έντονες... Όλα Άσπρο- Μαύρο...


Βγάζεις ένταση, θυμό και περιμένεις την έκρηξη. Θες να γελάσεις, να κλάψεις, να φωνάξεις όλα ταυτόχρονα... Και ξαφνικά χαμογελάς... καλά έγραψα ΧΑΜΟΓΕΛΑΩ και χαμογελάνε και τα μάτια μου μαζί. Αφήνω τους μέτριους στη θλίψη τους και συνεχίζω.... Συνεχίζω με θάρρος, αυτοπεποίθηση, ενέργεια και όνειρα...
Ο Μάρτης μπαίνει σε λίγες μέρες και η άνοιξη μαζί. Ανανεώνω τα όνειρα μου και τη διάθεση μου.
Και το φωνάζω να το ακούω... Κάθε μέρα και καλύτερα, μόνο την υγειά μας να 'χουμε....